Doskonałe powieści kryminalne, w których bardzo celnie opisana jest współczesna Warszawa.

Doskonałe powieści kryminalne, w których bardzo celnie opisana jest współczesna Warszawa.
Do ksiązek prezentowanych na zdjęciu doszła jeszcze powieść SMYCZ. Absolutny klasyk gatunku. Kto nie przeczytał jeszcze poprzednich pozycji to musi nadrobić zaległości. W nich trafi na bardzo celne opisy współczesnej Warszawy i jej mieszkańców.

Blog Roku

Blog Roku

piątek, 29 sierpnia 2014

Prolog


Nie piszę tych wspomnień dlatego żebym miał coś przeciwko mieszkaniu na wsi. Nie, nie… Lubię wieś we wszystkich jej przejawach, a najbardziej lubię, gdy pozostaje sobą  i na swoim miejscu.
Przybyłem tutaj z dużego miasta, prawdziwego miasta, nie udawanego, chociaż mam świadomość, że przez te wszystkie lata mogło i tam wiele się zmienić. Zachowywałem się tak, jak człowiek z wielkiego miasta. Miałem takie nawyki, przyzwyczajenia, sposób bycia. Tak byłem wychowany, tak byłem nauczony, tak przyzwyczajony. Wydawało mi się więc, że łatwo będzie mi się dostosować, łatwo żyć i pracować. Powiem więcej, ponieważ miałem opinię osoby twórczej, szukającej rozwiązań nieszablonowych i pozytywnie zaskakujących, miałem nadzieję, że  moje przybycie wpisze się w ten obszar kulturowy, a nawet nieco go ubogaci. Pomimo, że dość szybko zorientowałem się jak wielkie różnice w sposobie bycia i traktowania rzeczywistości dzielą mnie od reszty tutejszej społeczności, nie wycofałem się. Podjąłem trud istnienia w tym specyficznym miejscu dając z siebie wszystko, co najlepsze, w nadziei, że z biegiem czasu zmienią się wzorce tutejszego życia.  Niestety, nic z tego, było mnie za mało. Gdyby takich jak ja przyjechało co najmniej tyle, ile tych innych niż ja, to mielibyśmy szanse. Znikome, ale zawsze jakieś, może nie na bogactwo, ale jakiś dostatek społeczno – obyczajowy. Ale po co to komu? Może wtedy żyłoby się ludziom źle podczas gdy teraz żyje się im dobrze.
Kilkanaście lat temu moje zetknięcie się z Warszawą było przeżyciem bolesnym. Z domieszką słabego środka przeciwbólowego. Tym środkiem uśmierzającym ból było trudno lub prawie nie zauważalne pokolenie przedwojennych mieszkańców i ich bezpośrednich potomków. Oni pozostali, stosując inne porównanie, solą tej ziemi, ale w tak małej ilości, można by rzec w szczypcie, że cała potrawa, tak czy tak, pozostaje bez smaku.
Z przerażeniem uświadomiłem sobie, że zgliszcza domów, ulic i całej infrastruktury miejskiej pozostawione przez hitlerowców po II wojnie światowej, są niczym w porównaniu ze zgliszczami społeczeństwa Warszawy, które pozostawili po sobie okupanci wojenni i... powojenni. Tutejsza współczesna społeczność wywarła na mnie tak niekorzystne wrażenie, że w miarę upływu czasu wcale nie chciałem stać się jednym z nich. Wolałem pozostać z boku cały czas rozważając, jam można było spaprać całą martyrologię i bohaterstwo tego miejsca.

 Tak też jest do dzisiaj.
Powoli odkrywałem wszystkie różnice jakie, istnieją pomiędzy moim ukochanym dużym miastem, a miejscem gdzie wylądowałem, Stolicą Polski. Obserwacja trwała kilka lat. Tyle samo czasu potrzebowałem, aby otrząsnąć się ze wszystkich złudzeń, że jest to miejsce dla mnie. Zostałem jednak, żeby z otwartą gębą patrzeć na degenerację tutejszego życia i obyczajowości. Tak jak się patrzy na wypadek losowy, katastrofę, jakieś zdarzenie, co zapiera dech w piersiach, paraliżuje. Nie można oczu oderwać, choć widok jest przykry, choć chcielibyśmy silą woli coś zmienić, pomóc, odwrócić los. Nic mnie z tym miejscem nie wiąże, a jednak patrzę. Nauczyłem się obserwować zarówno amatorsko jak i profesjonalnie, ale teraz tego żałuję bowiem widzenie wzbudza u mnie emocje, wywołuje refleksje, prowokuje komentarze. Nie jest to przyjemne uczucie,  dlatego że utwierdza człowieka w poczuciu bezsilności, bezradności, beznadziei. Widzisz jak jest, a wiesz jak powinno być.  A to: „powinno być” nie oznacza wcale tego, co  ja chcę. Są jakieś uniwersalne normy, zasady współżycia, stabilizatory ładu społecznego.  Tutaj ludzie olewają normy. Realizują swoje plany, zamierzenia, roszczenia. Wiedzą czego chcą i dążą do tego. Nieważne co myślą inni, że coś im może przeszkadzać. Nieważne, że wchodzimy sobie w drogę, utrudniamy codzienną egzystencję albo wręcz robimy na złość. To jest jak skok ze spadochronem, adrenalina, silniejszy przetrwa, słabego zjedzą, nieprzystosowanego szlak trafi. Kto to widzi? Czy ci, którzy tworzą taką atmosferę mają ochotę przyjrzeć się swojemu dziełu? Po co ? Jest dobrze, bo mi jest dobrze. Nie mam zamiaru zajmować się innymi. Niech też nikt nie zajmuje się mną. Nikt, z kim nie będę miał przyjemności. Ten stan się potęguje, tak jak potęguje się liczba przybyszów mających ambicje założyć tu własne gospodarstwo. I hodować w nim pychę, krnąbrność, chamstwo, agresję, konsumpcyjną zachłanność i tożsamość ze strzeżonego osiedla. Grunt jest podatny więc i plony obfite. Do tego dodajmy żyzny, świeży, płodny, stały napływ bratniej krwi, ziomali, braci i sióstr też ambitnych, też zdesperowanych i też potrafiących nauczyć się warszawiańskości w dwa tygodnie…    Tak żyje obywatel wielkiego europejskiego miasta? Tak żyje warszawianin. Współczesny mieszkaniec Warszawy.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz